Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Duo Reges: constructio interrete.

Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.

In schola desinis. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Tenent mordicus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Nihilo magis. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Non laboro, inquit, de nomine. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; At multis malis affectus.

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

At certe gravius.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Nihil ad rem! Ne sit sane; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sin aliud quid voles, postea. Cur iustitia laudatur? Respondeat totidem verbis. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum?

Non igitur bene. Quo igitur, inquit, modo? Ego vero isti, inquam, permitto. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Si longus, levis; Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Tamen a proposito, inquam, aberramus. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Inquit, dasne adolescenti veniam? Stoici scilicet. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Esse enim, nisi eris, non potes. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Nihil enim hoc differt. Sed tamen intellego quid velit. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Bonum valitudo: miser morbus. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Simus igitur contenti his. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Efficiens dici potest. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Laboro autem non sine causa;

Praeclare hoc quidem. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Non igitur bene. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed plane dicit quod intellegit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Tanta vis admonitionis inest in locis;

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quis Aristidem non mortuum diligit? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Cur deinde Metrodori liberos commendas?

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Itaque contra est, ac dicitis; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Poterat autem inpune;

Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Maximus dolor, inquit, brevis est. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Respondeat totidem verbis.