Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Duo Reges: constructio interrete. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere;

Inde igitur, inquit, ordiendum est. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Etiam beatissimum? Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sed haec in pueris; Dici enim nihil potest verius. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur.

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Cur iustitia laudatur? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quod equidem non reprehendo; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Explanetur igitur. Nam quid possumus facere melius? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Satis est ad hoc responsum. Cave putes quicquam esse verius. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quis hoc dicit?

Hunc vos beatum; Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quo tandem modo? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.

Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quis hoc dicit? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Cur iustitia laudatur? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. An haec ab eo non dicuntur?

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Tamen a proposito, inquam, aberramus. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Rationis enim perfectio est virtus;

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Hoc sic expositum dissimile est superiori. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Sed quae tandem ista ratio est? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Maximus dolor, inquit, brevis est. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Vide, quaeso, rectumne sit. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? At enim hic etiam dolore. At hoc in eo M. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; At multis malis affectus. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. De hominibus dici non necesse est. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Ego vero isti, inquam, permitto. Hoc non est positum in nostra actione. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sed nimis multa. Gerendus est mos, modo recte sentiat.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Reguli reiciendam; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quare conare, quaeso. Quae sequuntur igitur?

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sedulo, inquam, faciam. Summus dolor plures dies manere non potest? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Illa tamen simplicia, vestra versuta.

Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit?

Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Nulla erit controversia. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

An haec ab eo non dicuntur? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Bonum patria: miserum exilium. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.